Met gemengde gevoelens begin ik(Mir)aan ons laatste verhaal. Op dit moment zitten we in het welvarende Monterrey, een van de meest Amerikaanse steden hier in Mexico. Vanochtend vroeg hebben we een vlucht gehad vanaf Chihuahua naar hier en morgenochtend gaan we verder met al dat vliegtuigengeweld.Dan vertrekkenwe namelijk naar Mexico City, en na een paar uur wachten mogen we verder naar Cancun en vanaf Cuncun hebben we onze laatste vlucht, naar Nederland! Ja, een uitroepteken, want we zijn blij om straks jullie allemaal weer te zien, maar wat hadden we graag nog gebleven. Het backpackreizen is ons geweldig goed bevallen, hoewel het sjouwenmet onze (inmiddels overvolle) backpacks toch regelmatig voor flink wat zweetdruppels zorgt, zoals vandaag met 38graden.

Eerst nog even terug naar bijna 2 weken geleden: onze aankomst in Guadalajara (Mexico´stweede grote stad)! De avond was inmiddels al gevallen toen we op het busstationopgehaald werden door de familie van een Mexicaanse vriendin van Sander´s ouders. Het was een erg welkom onthaal en de dagen daarna zijn we ontzettend verwend. Terecht trots op hun stad en omgeving, werden we overal mee heen genomen en hebben we het centrum met heel veel fonteinen bekeken, een tochtje gemaakt naar het grootste meer van Mexico, een tequilafabriek bezocht en zijn we naar een plein met mariachi-muziek(typisch Mexicaans, zie filmpje) geweest, datzijn oorsprong in deze stad heeft.

Om ons kleurtje nog even bij te bruinen voordat we morgen weer in Nederland aankomen, zijn wenog 2 dagen inMazatlán, aan de Pacifische kust, geweest.Daar hebben we voor het eerst ook echt goed kunnen partyen (Guatemala is in het laagseizoen nietbepaald een partyplace en in Mexico-City stond er voor een club een enorm lange rij) Nou.. zon, zee en strand, wat wil een mens nog meer? Tja, bijna niets, maar wel indrukwekkende canyons! Dus in ons allerlaatste weekje hebben we vanaf de kust een trein genomen naar het noorden van Mexico, die langs de Copper Canyon gaat. Ditis de grotere broer van de Grand Canyon in Arizona en vormt het leefgebied van de Tarahumara (of Raramurí), eeninheemse bevolkingsgroep.Het was geweldig om in de tussenwagons te staan waar de wind ongestoord kan waaien en met de trein door tunnels en over bruggen door de enorme canyons te denderen! In het plaatsje Creel (toont wat overeenkomsten met Creil in de Noordoostpolder, zoals dat het ook in the middle of nowhere ligt ;)) zijn we uitgestapt en hebben we 4 dagen vertoefd. Per pickuptruck, mountainbike (yep, ik heb mn angst sinds mn val weer een beetje overwonnen!) en paard (met gids) hebben we de canyons verkend en ons vergaapt aan de dit prachtige, ruige berglandschap.

En nu morgen weer terug vliegen naar Nederland.. Heel gek na tien weken,nu kunnen we alleennog maar in de verleden tijd over deze reis praten. Dromen voor volgende reizen gaan door verhalen van andere backpackers al door ons hoofd (met camper door de VS, eilandhoppen op de Fillipijnen, Cambodja, Nieuw-Zeeland), maar dat blijft voorlopig waarschijnlijk alleen bij dromen.. Deze was onvergetelijk.